Urodzona 9 maja 1921 r. Sophie Scholl dorastała w Forchtenbergu (Badenia-Wirtembergia) jako czwarte z sześciorga dzieci w rodzinie z wyższej klasy średniej. Kiedy skończyła 10 lat, rodzina przeniosła się do Ulm, gdzie jej ojciec rozpoczął pracę jako audytor państwowy i doradca podatkowy. Po dojściu nazistów do władzy, Sophie Scholl, podobnie jak większość niemieckiej młodzieży w tym czasie, była podekscytowana podążaniem za narodowosocjalistycznym ruchem młodzieżowym. Jednak po tym, jak brat Sophie, Hans, został aresztowany za członkostwo w zakazanym ruchu skautowskim "Deutsche Jugendschaft 1.11.", jej stosunek do reżimu zaczął się zmieniać, a ona sama zaczęła odłączać się od partii narodowosocjalistycznej.Kiedy bracia Sophie Scholl i jej chłopak Fritz Hartnagel zostali wysłani na front wschodni po inwazji Hitlera na Polskę, jej wątpliwości co do reżimu wzrosły. W maju 1942 r. przeniosła się do Monachium, aby studiować biologię i filozofię, podczas gdy jej brat, który wrócił na studia medyczne, zaczął już aktywnie buntować się przeciwko systemowi. Będąc świadkiem zbrodni popełnianych w Polsce i Rosji, Hans i jego przyjaciele zaczęli drukować ulotki w Monachium w czerwcu 1942 roku i rozprowadzać je po kampusie uniwersyteckim. Z czasem do ruchu oporu dołączało coraz więcej studentów, w tym właśnie Sophie Scholl.Ruch ten wkrótce stał się znany jako "Biała Róża". Główna grupa składała się z rodzeństwa Scholl i ich kolegów studentów Alexandra Schmorella, Willego Grafa, Christopha Probsta i profesora Kurta Hubera. Razem rozdali sześć broszur, zwracając się bezpośrednio do swoich współobywateli:"Nasze obecne 'państwo' to dyktatura zła. Już o tym wiemy, słyszę wasze obiekcje, i nie potrzebujemy, byście nam to jeszcze raz wypominali. Ale pytam was, jeśli to wiecie, to dlaczego nie działacie? Dlaczego tolerujecie tych władców stopniowo okradających was, publicznie i prywatnie, z jednego prawa po drugim, aż pewnego dnia nie pozostanie nic, absolutnie nic, oprócz machiny państwowej pod dowództwem przestępców i pijaków?" (Trzecia broszura Białej Róży)Wezwanie ruchu do działania okazało się bardzo skuteczne i w krótkim czasie Białej Róży udało się zbudować rozległą sieć zwolenników w całych Niemczech.Wraz z rosnącym sukcesem ich działań, wzrosła również pewność wewnątrz tej grupy. Po klęsce armii niemieckiej pod Stalingradem, głosy dysydentów na uniwersytetach stały się głośniejsze po tym, jak studenci zostali publicznie nazwani opozycjonistami wojennymi. Zachęciło to Białą Różę do osobistego rozdawania ulotek i pisania na murach w Monachium haseł takich jak "Precz z Hitlerem" i "Wolność".Podczas gdy Hans i Sophie rozdawali szósty już nakład ulotki w centralnym holu uniwersytetu, 18 lutego 1943 r. dozorca był świadkiem ich działania i doniósł o tym do gestapo, które natychmiast aresztowało dwójkę studentów. Christoph Probst został aresztowany wkrótce potem, ponieważ jego nazwisko zostało wymienione w projekcie siódmego wydania broszury, którą Hans nosił w torbie, gdy został zatrzymany.Podczas pokazowego procesu Sophie, Hans i Christoph wzięli na siebie całą winę za działania Białej Róży, próbując chronić swoich przyjaciół. Jednak ich próba nie powiodła się, a Willi Graf, Alexander Schmorell i Kurt Huber zostali aresztowani w tym samym miesiącu. Po trwającym pół dnia procesie, Sophie, Hans i Christoph zostali skazani na śmierć. Ostatnie pytanie skierowane do Sophie Scholl dotyczyło tego, czy jest świadoma swojej winy. Jej odpowiedź była jasna: nadal była w pełni przekonana, że zrobiła wszystko, co mogła dla swojego narodu. Niczego nie żałowała i była gotowa ponieść konsekwencje swoich czynów.22 lutego 1943 roku Sophie i Hans Scholl oraz Christoph Probst zostali straceni przy użyciu gilotyny. Po tym smutnym wydarzeniu, ich historia pozostała nieznana w Niemczech. Jednak działania Białej Róży szybko rozniosły się szerokiem echem w krajach alianckich. W Wielkiej Brytanii ulotki grupy ruchu oporu były drukowane, powielane i zrzucane nad terytorium Niemiec przez samoloty.Dziś historia Sophie Scholl i Białej Róży jest znana w całych Niemczech. Pamięć o odwadze i przekonaniach studentów jest uroczystym świadectwem walki z narodowym socjalizmem. Dziś Fundacja Białej Róży honoruje ruch oporu i jego uczestników, promując wartości odwagi obywatelskiej, indywidualnej odpowiedzialności i świadomości demokratycznej, które uosabiała Sophie Scholl. Walka o wolność i pokój była największą troską Sophie i nawet jeśli nie dożyła tej chwili, to jej działania pomogły pokonać reżim nazistowski w Niemczech.Źródła<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.nationalww2museum.org/war/articles/sophie-scholl-and-white-rose">Sophie Scholl i Biała Róża | Narodowe Muzeum II Wojny Światowej | Nowy Orlean (</a><a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://nationalww2museum.org">nationalww2museum.org</a><a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.nationalww2museum.org/war/articles/sophie-scholl-and-white-rose">)</a><a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.weisse-rose-stiftung.de/">Weiße Rose Stiftung e.V. - Weiße Rose Stiftung e.V</a>. (<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://weisse-rose-stiftung.de">weisse-rose-stiftung.de</a><a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.weisse-rose-stiftung.de/">)</a><a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.bpb.de/kurz-knapp/hintergrund-aktuell/518394/vor-80-jahren-ermordung-von-hans-und-sophie-scholl/">Przez 80 lat: Ermordung von Hans und Sophie Scholl | Hintergrund aktuell | </a><a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://bpb.de">bpb.de</a>

Sophie Scholl i Ruch Białej Róży 

Amidst the chilling realities of war, Christmas of 1944 brought moments of unexpected warmth and generosity. From the unexpected fireworks 'gifted' by the Germans to Canadian soldiers to the heartwarming gesture of Canadian troops sharing their Christmas feast with a Dutch family, and the joyous festivities organized by The Argyll and Sutherland Highlanders of Canada for the children of Elshout, these stories paint a vivid picture of hope during challenging times.A German Christmas GiftBen Dunkelman of the Queen’s Own Rifles of Canada remembers the unique fireworks that the Germans offered as their ‘Christmas gift’:&nbsp;<blockquote>I remember Christmas 1944 very well. We were in a position overlooking plains along the Waal and a part of Germany, and the Germans were in heavily fortified positions opposite us. Because it was Christmas Eve, we felt relaxed. On the German side, a Christmas party was in progress; we could hear girls talking and singing, apparently having a lot of fun. It was contagious for my men, and they even started climbing out of the trenches, which was a bit too much for me. Just at that moment, the Germans began firing all kinds of tracer ammunition; it was the most beautiful thing I had ever seen. Much better than real fireworks. And then, without any warning, they unleashed a heavy barrage on our position. Thank goodness the men were already in cover. That was our Christmas gift from Hitler’s Nazi Germany. </blockquote>The Special Christmas Dinner Doug Shaughnessy of the Royal Winnipeg Rifles was stationed with a welcoming Dutch family during the Christmas days.&nbsp;<blockquote>“While we were getting ready to pick up our Christmas dinner, they were sitting at their table for their own modest meal. Two pieces of bread, a bit of butter or cheese, and three or four people to share it – a scene that reflected the scarcity and hardships of that time. When we went to the mess hall for our own supper, the regiment had arranged a special Christmas dinner for us – with two bottles of beer, turkey, and various other treats specially brought in from Canada. After enjoying our feast, we took a moment to clean our mess tins before returning to the frontline. We filled them again with turkey, potatoes, gravy, and other delicacies and brought them back to the Dutch family, a small act of gratitude for their hospitality. For me, and many others, this was one of the most memorable Christmases ever. Amid the hardships of war and the distance from home, we were warmed by the generosity of Dutch hospitality.</blockquote> An unforgettable Christmas for ElshoutIn an admirable act of generosity and solidarity, The Argyll and Sutherland Highlanders of Canada regiment organized an unforgettable Christmas party for the children of Elshout on December 17, 1944. The festivities began with a captivating performance titled “The Three Bears,” where young and old came together to enjoy an enchanting show. The children’s enthusiasm was palpable, with smiling faces lighting up the hall. After the magical performance, the iconic Santa Claus entered the stage, greeted by excited cheers from the children. The War Diary of The Argyll and Sutherland Highlanders of Canada regiment recorded in detail the ecstatic joy that this special encounter brought to the young revellers.&nbsp;

Christmas 1944: Stories and memories from the Netherlands

The harsh conditions at the frontIn November 1944, after the Battle of the Scheldt, the Canadian 1st Army took over a significant portion of the front sector from the British 2nd Army. This extended the Canadian front line to over two hundred kilometres in the ensuing months. Canadian soldiers had to withstand fierce German counterattacks, artillery bombardments, and the hardships of unfavourable weather. The static front in the Netherlands was marked by severe weather conditions, with weeks of rain in October and November, followed by a harsh winter that hadn’t been seen in years.Amidst the icy cold and the tensions of war, Canadian soldiers tried to bring a touch of warmth and humanity to the harsh conditions at the front. Despite the hardships and the danger surrounding them, many managed to create a sense of camaraderie and solidarity on this festive evening. Candles were lit in makeshift shelters, and improvised Christmas decorations were hung. Soldiers shared their meagre supplies, attempting to create a festive atmosphere amidst the harshness of war. For many, it was a moment of reflection, letting their thoughts drift to loved ones at home and the peace they hoped to restore. Christmas at the frontCanadian soldiers would remember Christmas 1944 as a day when a kind of truce seemed to prevail on their side of the front. On the morning of December 24, the 4th Canadian Infantry Brigade received reports from the Royal Regiment of Canada that German troops in nearby trenches were singing Christmas carols from their front positions. On the frontline, it seemed as if both the Allies and German troops had decided to call off everything as if this day rose above the horrors of war. It was an unexpected day of unity and brotherhood, where silence spoke, and peace, albeit temporarily, spread across the battlefield. According to the War Diary of the Calgary Highlanders, they were surprised on Christmas Eve by German frontline troops playing accordion and horn. A symphonic gesture that was answered with a salvo of rifles, Stens, Brens, grenades, and mortars from the Canadian side.Some units of the Canadian The Toronto Scottish also celebrated Christmas in the Dutch town of Groesbeek. On December 25, 1944, officers, as usual, served Christmas dinner to non-commissioned officers and enlisted men. The night before Christmas, the Canadians sang ‘Silent Night’ outdoors, and to everyone’s surprise, the Germans on the other side of the front started singing ‘Stille Nacht’.Amid the cold and silent night at the front in Groesbeek, the Régiment de la Chaudière unconventionally disrupted the peace on Christmas Eve. J. Armand, a regiment member, shared his experience of a remarkable episode where mortar shells and music formed an unexpected symphony: “On Christmas Eve, we were close to the Germans, they weren’t patrolling, and we heard they were having a few drinks. At midnight, they played Christmas carols through a loudspeaker. In response, I decided to react with a few mortar shells, just to let them know we were still not friends.” However, the reaction to the mortar fire was as remarkable as it was unexpected. After the threatening sound of explosions, the Germans played ‘Lili Marleen,’ after which the music suddenly fell silent. Despite the tense situation, men on both sides of the front longed for home, resulting in a moment of shared humanity. “All our men were Catholic, and the chaplain walked with the communion from trench to trench,” J. Armand adds.

A Glimpse of Christmas at the Front in 1944

"Masters of the Air", oparty na książce Donalda L. Millera o tym samym tytule, przedstawia prawdziwą historię 100. grupy bombowców 8. Armii Powietrznej podczas nalotów bombowych na nazistowskie Niemcy. "The Bloody Hundredth", jak grupa była znana w Siłach Powietrznych, została uznana za jedną z najbardziej pechowych zaangażowanych w wyzwolenie Europy, tracąc straszliwą liczbę 732 lotników i 177 samolotów. W dziewięciu odcinkach serial przedstawia nie tylko przerażające warunki i grozę walki, ale także psychologiczną i emocjonalną cenę, jaką zapłacili młodzi mężczyźni biorący udział w bitwach powietrznych.Podobnie jak poprzednik, nowy serial dramatyczny z czasów II wojny światowej "Masters of the Air" będzie zawierał gwiazdorską obsadę, z nominowanym do Oscara Austinem Butlerem w roli głównej majora Gale'a Clevena. Dołączy do niego Callum Turner, wcielający się w majora Johna Egana, jednego z najbliższych towarzyszy Clevena. W pozostałych rolach wystąpią Barry Keoghan, Raff Law, Anthony Boyle, Ncuti Gatwa i Sawyer Avery Spielberg.Obszary przedstawione w serialu obejmują zarówno idylliczne pola i wioski południowo-wschodniej Anglii, jak i surowe obrazy niemieckiego obozu jenieckiego. Osiągnięcia filmowe serii definiuje przede wszystkim fakt, że II wojna światowa, jako wyjątkowy i decydujący czas w historii świata, została odtworzona w porywający i realistyczny sposób.&nbsp; Aby wiernie odwzorować scenerię historyczną, na wzgórzach Buckinghamshire zrekonstruowano pełnowymiarową bazę Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych.Chociaż żaden zwiastun gorąco oczekiwanego serialu nie został jeszcze wydany, zainteresowani mogą już zorientować się w imponującej scenerii po tym, jak Apple opublikowało bogactwo <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.apple.com/tv-pr/news/2023/10/apples-highly-anticipated-action-packed-limited-series-masters-of-the-air-from-steven-spielberg-tom-hanks-and-gary-goetzman-to-premiere-globally-friday-january-26-2024/">obrazów</a>. 26 stycznia pierwsze dwa odcinki będą dostępne wyłącznie na platformie streamingowej Apple, a nowe odcinki będą emitowane co tydzień do 15 marca.

Masters of the Air, kontynuacja serialu Band of Brothers, zadebiutuje w styczniu 2024 roku.

Droga Lee Miller do fotografii Lee Miller, urodzona 23 kwietnia 1907 roku w Poughkeepsie w stanie Nowy Jork, rozpoczęła swoją podróż jako fotograf i modelka dzięki pasji swojego ojca do pracy z kamerą. W 1925 roku przeniosła się do Paryża, aby studiować modę i sztukę, a następnie wróciła do Stanów Zjednoczonych, aby z kolei odkrywać teatr i malarstwo. Jej fatalne spotkanie z Conde Nastem, redaktorem magazynu Vogue, na ulicach Manhattanu utorowało jej drogę do kariery modelki, zdobiąc okładkę magazynu i czyniąc ją jedną z najbardziej rozchwytywanych modelek w Nowym Jorku. Po powrocie do Paryża w 1929 roku, skrzyżowała ścieżki z artystą i fotografem Manem Rayem, którego uważała za jednego z największych mistrzów w tej dziedzinie. Miller stała się muzą, współpracowniczką i kochanką Raya, zanurzając się w surrealizmie i eksperymentując ze światłem i cieniem oraz wyruszając przy tym w podróż autofotografii.Dokumentowanie drugiej wojny światowej&nbsp;&nbsp;Po spędzeniu czasu w USA i Egipcie, przeniosła się do Anglii wraz z brytyjskim malarzem Rolandem Penrose, którego później poślubiła. Wraz z wybuchem II wojny światowej, Miller zaczęła fotografować wydarzenia historyczne, takie jak "Blitz" w 1942 roku. Jej zdjęcia nazistowskich bombardowań w Wielkiej Brytanii zostały później wykorzystane w propagandowej broszurze "Grim Glory: Britain under Fire", aby zachęcić Stany Zjednoczone do przyłączenia się do działań wojennych. Miller przekonała później redakcję Vogue do wysłania jej w teren jako fotoreporterki-korespondentki. Zaczęła publikować kilka raportów fotograficznych dla magazynu. W 1942 roku została oficjalnym fotografem Armii Stanów Zjednoczonych, dokumentując obrazy wojenne w całej Europie.Jako amerykańska korespondentka, Miller podróżowała na najbardziej prestiżowe wydarzenia wyzwoleńcze w Europie. Opublikowała zdjęcia z wyzwolenia Paryża, bitwy o Alzację oraz wyzwolenia obozów koncentracyjnych w Buchenwaldzie i Dachau. Najbardziej uderzające były przede wszystkim obrazy trudnych nawet do wyobrażenia form przemocy.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Jedno z jej najsłynniejszych zdjęć powstało jednak we współpracy z fotografem Davidem E. Shermanem. Obaj byli obecni podczas nalotu amerykańskich żołnierzy na mieszkanie Hitlera w Monachium 30 kwietnia 1945 roku. To właśnie tam Sherman wykonał słynne zdjęcie Miller pozującej w wannie Hitlera. Jak okazało się później, był to ten sam dzień, w którym Hitler popełnił samobójstwo w Berlinie.&nbsp;Życie po wojnie&nbsp;&nbsp;Po zakończeniu wojny Miller kontynuowała współpracę z Vogue, zajmując się tematem mody i celebrytów. Niestety, po pewnym czasie zaczęła odczuwać objawy zespołu stresu pourazowego, w następstwie okrucieństw, których była świadkiem podczas wojny. Według jej rodziny, często odrzucała zaproszenia od dziennikarzy i archiwistów, którzy chcieli zwrócić uwagę na jej pracę. Jej wnuczka Ami Bouhassane powiedziała później: "Chciała z tym skończyć. Chciała zapomnieć". W 1977 roku zmarła na raka mając wówczas 70 lat. Nawet dekady po śmierci Lee Miller jej dziedzictwo jest nadal cenione. Chociaż Miller odmówiła większości rozgłosu za życia, jej praca zyskała duże uznanie opinii publicznej, gdy jej syn Antony Penrose odkrył ponad 60 000 negatywów w rodzinnym domu. Dziś większość z nich można obejrzeć online na stronie Lee Miller Archives (<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.leemiller.co.uk">www.leemiller.co.uk</a>).&nbsp;&nbsp;We wchodzącym niedługo do kin filmie "Lee" opowiedziana została historia jej niezwykłego życia. Scenariusz został oparty na książce "The Lives of Lee Miller" napisanej przez jej syna w 1985 roku. Reżyserka Ellen Kuras i brytyjska aktorka Kate Winslet, która wciela się w główną rolę, oddają w ten sposób hołd cennej pracy Lee Miller, nie tylko jako fotografki i korespondentki wojennej, ale także jako człowieka.

Porywające życie Lee Miller: fotografki wojennej i ikony mody

Wkład Nowej ZelandiiZ populacji liczącej 1,6 miliona osób, około 140 000 Nowozelandczyków walczyło podczas tego konfliktu, z czego 6000 służyło w Królewskich Siłach Powietrznych. Około 16 000 z tych, którzy zgłosili się do służby podczas II WŚ, było Maorysami. Porokoru Patapu Pohe, znany również jako John Pohe lub Lucky Johnny, był jednym z pierwszych maoryskich pilotów w Królewskich Nowozelandzkich Siłach Powietrznych i pierwszym w pełni wykwalifikowanym maoryskim pilotem, który opuścił Nową Zelandię, by walczyć na frontach II wojny światowej.&nbsp;Szczęśliwy Johny dołącza do Sił PowietrznychPohe urodził się w Wanganui i dorastał w pobliżu Taipahe, około 200 km na północ od Wellington, na rodzinnej farmie. Przed wstąpieniem do sił powietrznych spędził dwa lata w rezerwie jako członek pułku Manawatu Mountain Rifles. We wrześniu 1940 roku rozpoczął szkolenie w Ground Training School w Levin, około 80 km na północ od Wellington. Szkolenie ukończył w styczniu 1941 roku w bazie sił powietrznych Woodbourne w Blenheim.&nbsp;Jeszcze w tym samym roku Pohe dołączył do Dywizjonu 51 Królewskich Sił Powietrznych po kilkumiesięcznym szkoleniu w Anglii. Podczas służby w RAF odbył 22 misje, w tym bombardowania wrogich celów we Francji, Niemczech i Włoszech.&nbsp;We wrześniu 1943 roku jego samolot został trafiony podczas nalotu bombowego na Hanower w Niemczech. Lucky Johnny zdołał przelecieć aż do kanału La Manche, po czym rozbił się lądując w wodzie i został wzięty do niewoli przez siły niemieckie. Początkowo trafił do obozu przejściowego Dulag, a następnie do Stalagu Luft VI i Stalagu Luft III w Sagan.&nbsp;"Wielka ucieczka"Stalag Luft III był nazistowskim obozem jenieckim przeznaczonym dla członków alianckich sił powietrznych, zlokalizowanym na terenie dzisiejszego Żagania. Historia obozu jest dzisiaj przede wszystkim kojarzona z ucieczką alianckich więźniów, zwaną potocznie "Wielką Ucieczką".&nbsp;W nocy 24 marca 1944 roku, 220 więźniów próbowało wydostać się z obozu poprzez własnoręcznie wykopany tunel, nazywany przez nich "Harry’m". Został on jednak wykopany na zbyt krótkim odcinku, przez co więźniowie znaleźli się w polu widzenia strażników. Tylko 76 mężczyzn było w stanie uciec z obozu, z czego zdecydowana większość została schwytana. Jedynie trzech więźniów udało się uratować. Na rozkaz Hitlera, 50 z pojmanych więźniów zostało straconych, a wśród nich sam Pohe. Jego ciało zostało skremowane i pochowane na Starym Cmentarzu Garnizonowym w Poznaniu.&nbsp;Ewakuacja obozuW styczniu 1945 roku obóz został ewakuowany, a wszyscy więźniowie zostali przeniesieni do Stalagu VII-A w Bawarii, na terytorium Niemiec. Więźniowie zostali ostatecznie wypuszczeni na wolność, gdy amerykańska 14 Dywizja Pancerna wyzwoliła obóz w kwietniu 1945 roku.&nbsp;Dołącz do obchodów tej 80. rocznicy. Oddaj hołd tym, którzy stracili życie i upamiętnij wyzwolenie obozów jenieckich przez siły alianckie.&nbsp;Artykuł napisany przez Mhairi Gador-Whyte, Australia&nbsp;Sprawdź Europe Remembers, aby uzyskać więcej informacji na temat muzeów, miejsc pamięci i wycieczek, lub śledź nas na Facebooku, Instagramie lub Twitterze.&nbsp;&nbsp;Europe Remembers to kampania Fundacji LRE, przeprowadzana w latach 2023-2025, mająca na celu upamiętnienie i uczczenie 80 lat wolności.Źródła:<ul><li>Auckland Museum Online Cenotaph. “Porokoru Patapu Pohe.” Accessed March 19, 2019.&nbsp; <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.aucklandmuseum.com/war-memorial/online-cenotaph/record/C18989">http://www.aucklandmuseum.com/war-memorial/online-cenotaph/record/C18989</a></li><li>Brickhill, Paul. The Great Escape. Greenwich: Fawcett Publications, 1950.</li><li>Carrol, Tim. The Great Escape from Stalag Luft III: The Full Story of How 76 Allied Officers Carried Out World War II’s Most Remarkable Mass Escape. New York: Gallery Books, 2005.</li><li>Lankford, Jim. January 20, 2015. “The 14th Armored Division and the Liberation of Stalag VIIA.” National Museum of the United States Army. Accessed March 19, 2019. <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://armyhistory.org/the-14th-armored-division-and-the-liberation-of-stalag-viia/">https://armyhistory.org/the-14th-armored-division-and-the-liberation-of-stalag-viia/</a>.</li><li>New Zealand History. Updated August 5, 2014. “Maori and the Second World War.” Ministry for Culture and Heritage. Accessed March 19, 2019. <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://nzhistory.govt.nz/war/maori-in-second-world-war">https://nzhistory.govt.nz/war/maori-in-second-world-war</a>.</li><li>New Zealand History. Updated August 5, 2014. “Prisoners of War.” Ministry for Culture and Heritage. Accessed March 19, 2019. <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://nzhistory.govt.nz/war/second-world-war/prisoners-of-war">https://nzhistory.govt.nz/war/second-world-war/prisoners-of-war</a>.</li><li>New Zealand History. Updated August 5, 2014. “New Zealand and the Second World War.” Ministry for Culture and Heritage. Accessed March 19, 2019. <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://nzhistory.govt.nz/war/new-zealand-and-the-second-world-war-overview">https://nzhistory.govt.nz/war/new-zealand-and-the-second-world-war-overview</a>.</li><li>Royal New Zealand Air Force. “The RNZAF in World War II:1939-41 Empire Defence.” Accessed March 19, 2019. <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.airforce.mil.nz/about-us/who-we-are/history/wwii.htm">http://www.airforce.mil.nz/about-us/who-we-are/history/wwii.htm</a>.</li></ul>

Lucky Johnny: udział maoryskiego pilota w Wielkiej Ucieczce

Kompania braci (2001)Kompania braci (ang. Band of Brothers) to jeden z najpopularniejszych seriali telewizyjnych opowiadających o II wojnie światowej. Serial ten był efektem współpracy pomiędzy słynnym reżyserem Stevenem Spielbergiem i aktorem Tomem Hanksem. Serial śledzi losy 'Easy Company' z 506 Pułku 101 Dywizji Powietrznodesantowej, począwszy od ich szkolenia w 1942 roku aż do końca II wojny światowej. 'Easy Company' odegrała ważną rolę podczas D-Day. Wzięła także udział w bitwie pod Carentan, operacji Market Garden i bitwie o Ardeny.Serial składa się z dziesięciu 60-minutowych odcinków, z których każdy przedstawia realistyczny przegląd końcowej fazy II wojny światowej. Serial był nominowany do 19 nagród Emmy, a wygrał sześć. Otrzymał również Złoty Glob w kategorii "najlepszy miniserial lub film telewizyjny".<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/zDBUooZQzgA" start="0"></iframe></div>Szeregowiec Ryan (1998)Jeden z najsłynniejszych filmów o II wojnie światowej w najnowszej historii, Szeregowiec Ryan, stał się natychmiastowym klasykiem od czasu jego premiery w 1998 roku. Wyprodukowany przez Stevena Spielberga, był pierwszym filmem, który w realistyczny sposób przedstawił wydarzenia z D-Day. Kapitan Miller (Tom Hanks) wyrusza na misję odnalezienia szeregowca Ryana (Matt Damon) z powodu śmierci dwóch braci Ryana, co oznaczało, że pozwolono mu wrócić do USA. Jednak okazuje się to trudnym zadaniem ponieważ Ryan, który był częścią spadochroniarzy 101 Dywizji Powietrznodesantowej, został zrzucony w nieznanym miejscu we Francji. Film opowiada o heroicznej podróży kapitana Millera w celu odnalezienia Ryana, zanim będzie za późno.Film został dobrze przyjęty przez krytykę i publiczność. Stał się on inspiracją dla serialu telewizyjnego 'Band of Brothers'. Film zdobył pięć Oscarów, dwie nagrody BAFTA, dwa Złote Globy i wiele innych międzynarodowych nagród.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/S1Qj_AVu2pA" start="0"></iframe></div>Pacyfik (2010)Pacyfik można postrzegać jako kontynuację Kompanii braci, która rozgrywa się w azjatyckim teatrze wojny na Pacyfiku. Historia oparta jest na wspomnieniach Eugene'a Sledge'a i Roberta Leckie'ego, dwóch amerykańskich marines, którzy brali udział w wojnie przeciwko Cesarstwu Japońskiemu. W trakcie filmu 1 Dywizja Piechoty Morskiej walczy w kilku bitwach, takich jak Guadalcanal, Okinawa i Cape Gloucester.Pacyfik bardzo różni się od Kompanii braci ponieważ skupia się bardziej na indywidualnych historiach ludzi, którzy walczyli na wojnie. Podobnie jak Kompania braci, film został wyprodukowany przez Stevena Spielberga i Toma Hanksa. Serial zdobył siedem nagród Primetime Emmy i był nominowany do Złotego Globu.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/o8CWsSFYpNY" start="0"></iframe></div>Upadek (2004)Filmy o II wojnie światowej są często opowiadane z perspektywy sił alianckich, ale w Upadku (ang. Downfall) widzowie doświadczają końca II wojny światowej z niemieckiej perspektywy podczas ostatniej bitwy o Berlin. Upadek rozgrywa się w bunkrze Hitlera, w którym przebywał podczas ostatnich dni nazistowskich Niemiec, gdy sowiecka Armia Czerwona okrążyła Berlin. Traudl Junge, główny bohater, zostaje ostatnim prywatnym sekretarzem Adolfa Hitlera i również przenosi się do bunkra.W trakcie filmu staje się jasne, jak lojalni ludzie, nawet dzieci, pozostali Hitlerowi i jego ideologii w ostatnich dniach. Film był nominowany do Oscara w kategorii "Najlepszy film nieanglojęzyczny".<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/2dzKgq4zl4E" start="0"></iframe></div>Dunkierka (2017)Wydana w 2017 roku Dunkierka stała się już klasycznym filmem o II wojnie światowej. Film w reżyserii Christophera Nolana opowiada historię ewakuacji Dunkierki (część operacji Dynamo) podczas II wojny światowej. Brytyjsko-amerykańsko-francusko-holenderska koprodukcja zebrała najwięcej pieniędzy spośród wszystkich innych filmów z gatunku II wojny światowej.Historia opowiedziana jest z trzech punktów widzenia: plaży Dunkierki z piechotą, ewakuacji przez marynarkę wojenną przez kanał La Manche oraz w powietrzu z perspektywy kilku pilotów RAF. Większość aktorów nie była dobrze znana, z wyjątkiem piosenkarza Harry'ego Stylesa. Film zdobył kilka nagród, w tym BAFTA i trzy Oscary.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/F-eMt3SrfFU" start="0"></iframe></div>Najdłuższy dzień (1962)Najdłuższy dzień oparty jest na książce "Najdłuższy dzień, 6 czerwca 1944: D-day" napisanej przez Corneliusa Ryana w 1959 roku. Film jest przeglądem pierwszych 24 godzin po lądowaniu D-Day w Normandii, a historia opowiadana jest z perspektywy amerykańskiej, brytyjskiej, francuskiej i niemieckiej.Trzygodzinny czarno-biały film przedstawia Niemców przygotowujących się do możliwej inwazji aliantów, lądowanie amerykańskich i brytyjskich spadochroniarzy we Francji, przybycie wojsk francuskich do Ouistreham i wiele innych wydarzeń, które miały miejsce podczas D-Day. Film zdobył trzy Oscary i Złoty Glob. Przed premierą Listy Schindlera był to najdroższy czarno-biały film, jaki kiedykolwiek nakręcono.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/RW5t1V4xm3M" start="0"></iframe></div>Most za daleko (1977)W 1974 roku Cornelius Ryan opublikował kolejną książkę o operacji Market Garden, z której jest dziś najbardziej znany. Richard Attenborough zaadaptował książkę na film w 1977 roku. Film opowiada historię niepowodzenia operacji Market Garden, operacji wojskowej prowadzonej przez armię brytyjską w celu przejęcia dziewięciu mostów, które mogły otworzyć drogę do Niemiec dla sił alianckich. Historia rozwija się do punktu kulminacyjnego bitwy o ostatni most w Arnhem, którego aliantom nie udało się zdobyć. Chociaż krytycy byli podzieleni co do filmu, jest on dziś postrzegany jako klasyk gatunku II wojny światowej.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/AWL184ZcSxA" start="0"></iframe></div> Chcesz odwiedzić niektóre z kultowych miejsc z tych filmów? Odwiedź Europe Remembers, aby uzyskać więcej informacji na temat muzeów, miejsc docelowych i wycieczek, lub śledź nas na Facebooku, Instagramie lub Twitterze.Europe Remembers to kampania Fundacji LRE mająca na celu upamiętnienie i uczczenie 80 lat wolności w latach 2023-2025.

Blog