Historia Marie Schmolkovej Marie Schmolková, urodzona w 1893 roku w Pradze, była jedną z czołowych postaci w pracy społecznej na rzecz uchodźców w Czechosłowacji pod koniec lat trzydziestych XX wieku. Kiedy naziści doszli do władzy w Niemczech w 1933 r., Marie odegrała kluczową rolę w pomocy uchodźcom, zwłaszcza niemieckim komunistom i socjaldemokratom, organizując wizy, mieszkania, pomoc finansową i pracę.Dzięki swojemu doświadczeniu została przewodniczącą Krajowego Komitetu Koordynacyjnego ds. Uchodźców w Czechosłowacji i jedynym przedstawicielem tego kraju na konferencji w Évian we Francji. Od 6 do 15 lipca 1938 r. przedstawiciele 32 krajów i obserwatorzy z 24 organizacji wolontariackich wzięli udział w konferencji poświęconej kryzysowi uchodźców żydowskich w Évian-les-Bains, nad brzegiem Jeziora Genewskiego.Spotkanie z Doreen Warriner i organizacja "Kindertransporte" We wrześniu 1938 r. układ monachijski zmusił Czechosłowację do oddania regionu Sudetów, co doprowadziło do kryzysu uchodźczego z udziałem ponad 100 000 czeskich Żydów i politycznych przeciwników nazizmu. Marie Schmolková zebrała dowody i zaapelowała o pomoc, ale tylko Wielka Brytania zgodziła się przyjąć żydowskie dzieci bez opieki.To właśnie w tym czasie Schmolková poznała Brytyjkę Doreen Warriner, feministkę i internacjonalistkę zainteresowaną Europą Wschodnią. Warriner przybyła do Pragi w październiku 1938 roku jako przedstawicielka Brytyjskiego Komitetu ds. Uchodźców (BCRC). Obie kobiety, przytłoczone liczbą uchodźców potrzebujących pomocy, zwróciły się do Martina Blake'a i Nicholasa Wintona o pomoc w realizacji planu "Kindertransport" (transportu dzieci), który opracowała Warriner.Schmolková dostarczyła listy dzieci znajdujących się w niebezpieczeństwie i razem pilnie pracowali nad uratowaniem jak największej liczby dzieci, zapewniając im bezpieczny przejazd do Wielkiej Brytanii. Początkowo skupili się na uchodźcach politycznych, a następnie na dzieciach żydowskich, ponieważ Czechosłowacja była okupowana przez nazistowskie Niemcy. W sumie udało im się ewakuować 669 dzieci z Czechosłowacji do Wielkiej Brytanii. Ta operacja ratunkowa jest często kojarzona z nazwiskiem Nicolasa Wintona, ale ważne jest, aby pamiętać, że wielu innych odważnych mężczyzn i kobiet, w tym Doreen Warriner i Marie Schmolková, odegrało kluczową rolę w jej realizacji.Ucieczka do Wielkiej Brytanii Kiedy nazistowskie Niemcy zaanektowały Czechosłowację 15 marca 1939 r., Marie Schmolková została aresztowana przez Gestapo (niemiecką Tajną Policję Państwową) i uwięziona na dwa miesiące, znosząc surowe przesłuchania w niesprzyjających warunkach, ponieważ była chora na cukrzycę. Schmolková została zwolniona w maju 1939 r. dzięki protestom feministki i działaczki na rzecz praw wyborczych Františki Plamínkovej, która została później stracona przez nazistów. Doreen Warriner również opuściła Czechosłowację, gdy dowiedziała się, że gestapo planuje ją aresztować.W 1941 roku Warriner została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego (OBE) za swoje wysiłki na rzecz pomocy uchodźcom w Czechosłowacji w latach 1938 i 1939. Kontynuowała swoją znaczącą pracę, w tym kierowanie działem zaopatrzenia w żywność w jugosłowiańskiej misji Administracji ONZ ds. Później powróciła do środowiska akademickiego, wykładając w Szkole Studiów Słowiańskich i Wschodnioeuropejskich Uniwersytetu Londyńskiego.Pomijane historie Chociaż niektórzy historycy i entuzjaści historii pracują nad tym, aby historie kobiet były bardziej widoczne, większość nazwisk i czynów pozostaje zapomniana lub przyćmiona przez historie mężczyzn. Na przykład Nicolas Winton, wielokrotnie nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla i sławiony w kilku filmach, często był okrzyknięty bohaterem transportów dziecięcych.Podczas gdy Winton bez wątpienia działał bohatersko, większość osób zaangażowanych w tworzenie i organizowanie pomocy zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i Czechosłowacji stanowiły kobiety. Doreen Warriner i Marie Schmolková były jednymi z tych, które pomogły uratować tysiące istnień ludzkich. Ich odwaga, poświęcenie i współczucie zasługują na pamięć.Źródła: Brade, Laura E. i Rose Holmes. "Kłopotliwa świętość: Nicholas Winton and the Contested History of Child Rescue in Prague, 1938-1940".History &amp; Memory, vol. 29 nr 1, 2017, s. 3-40.Project MUSE,<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://dx.doi.org/10.2979/histmemo.29.1.0003">https://dx.doi.org/10.2979/histmemo.29.1.0003</a>.Warriner, Doreen. "Zima w Pradze." The Slavonic and East European Review, vol. 62, nr 2, 1984, s. 209-40. JSTOR, <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.jstor.org/stable/4208852">http://www.jstor.org/stable/4208852.</a>. Dostęp 5 marca 2025.London, Louise. "Uchodźcy z Czechosłowacji". Whitehall i Żydzi, 1933-1948: Brytyjska polityka imigracyjna, żydowscy uchodźcy i Holokaust. Cambridge University Press. <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" class="Hyperlink SCXW266118318 BCX8" href="https://en.wikipedia.org/wiki/ISBN_(identifier)">ISBN</a> <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" class="Hyperlink SCXW266118318 BCX8" href="https://en.wikipedia.org/wiki/Special:BookSources/0-521-53449-6">0-521-53449-6</a>. Hájková, Anna. "Marie Schmolka i wysiłek grupowy". History Today, vol. 68. 2018. ISSN 0018-2753.

Dwie kobiety, które pomogły uratować tysiące istnień ludzkich w Czechosłowacji 

Wystawa "sztuki zdegenerowanej" z 1937 roku: Polityczna broń Nazistowska kampania przeciwko sztuce nowoczesnej rozpoczęła się niemal natychmiast po dojściu Hitlera do władzy w 1933 roku. Reżim dążył do wyeliminowania ruchów artystycznych, które nie były zgodne z jego ideologią, preferując zamiast tego sztukę przedstawiającą bohaterskie postacie aryjskie, tematy nacjonalistyczne i wiejskie niemieckie krajobrazy. Dzieła abstrakcyjne, eksperymentalne lub stworzone przez żydowskich lub lewicowych artystów były oznaczane jako "zdegenerowane" i usuwane z muzeów. W 1937 roku nazistowskie Ministerstwo Propagandy, kierowane przez Josepha Goebbelsa, zorganizowało w Monachium wystawę "Entartete Kunst", na której zaprezentowano 700 skonfiskowanych dzieł w celowo prześmiewczy sposób. Artyści tacy jak Pablo Picasso, Marc Chagall, Wassily Kandinsky, George Grosz i Otto Dix zostali wyróżnieni, a ich pracom towarzyszyły poniżające podpisy mające na celu zdyskredytowanie modernizmu. Tymczasem równoległa wystawa, "Wielka Niemiecka Wystawa Sztuki", została zorganizowana w celu promowania zatwierdzonego przez państwo, klasycznego stylu sztuki preferowanego przez nazistów. Pomimo swojego propagandowego celu, wystawa "Degenerate Art" przyciągnęła od dwóch do trzech milionów odwiedzających, co czyni ją jedną z najbardziej uczęszczanych wystaw sztuki w tamtych czasach. To, co miało być aktem potępienia, nieumyślnie stało się jednym z największych pokazów sztuki awangardowej w latach trzydziestych XX wieku.Los "sztuki zdegenerowanej" Naziści systematycznie usuwali ponad 16 500 modernistycznych dzieł sztuki z niemieckich muzeów. Niektóre z nich zostały zniszczone - ponad 5000 dzieł zostało spalonych w Berlinie w 1939 roku - podczas gdy inne zostały sprzedane za granicę na starannie kontrolowanych aukcjach. Sprzedaż ta miała na celu wygenerowanie obcej waluty dla reżimu, choć wielu kolekcjonerów odmówiło udziału, nie chcąc wspierać finansowo nazistów. Wielu artystów było prześladowanych. Niektórzy, jak Felix Nussbaum, zostali deportowani i zamordowani w nazistowskich obozach. Inni, jak Otto Dix i Emil Nolde, doświadczyli zawodowej ruiny. Ci, którzy pozostali w Niemczech, czasami wycofywali się z życia publicznego, żyjąc na tak zwanym "wewnętrznym wygnaniu " .Podczas gdy naziści starali się wymazać sztukę awangardową z życia publicznego, wielu artystów uznanych za "zdegenerowanych" kształtowało historię sztuki XX wieku. Picasso, Chagall i Kandinsky są obecnie uważani za mistrzów modernizmu, a instytucje na całym świecie odzyskały i odrestaurowały wiele dzieł uznanych niegdyś za niegodne.Nowe spojrzenie na "sztukę zdegenerowaną" w Paryżu Wystawa w Muzeum Picassa jest pierwszą prezentacją tego tematu na dużą skalę we Francji od ponad trzech dekad. Korzysta ona z nowych odkryć, w tym dzieł sztuki ukrytych przez rodzinę Hildebranda Gurlitta, jednego z nazistowskich dealerów sztuki, oraz dzieł niedawno odzyskanych ze zbombardowanych magazynów . Jedną z uderzających cech jest ściana z listą wszystkich artystów oznaczonych przez nazistów jako "zdegenerowani", z tymi, którzy znaleźli się na wystawie, zaznaczonymi na czarno. Ta wizualna reprezentacja podkreśla skalę tłumienia kultury. Wystawa analizuje również grabież i sprzedaż dzieł modernistycznych, ujawniając rolę rynków sztuki w nazistowskich strategiach ekonomicznych.

"Sztuka zdegenerowana": Nazistowski atak na sztukę nowoczesną 

W 1945 roku duża ilość nierozesłanej poczty spowodowała wzrost frustracji wśród amerykańskich żołnierzy służących w Europie, ponieważ od dłuższego czasu nie otrzymywali oni wiadomości od swoich rodzin. Długie opóźnienia pocztowe zaczęły mieć duży wpływ na morale żołnierzy, dla których list od bliskich stanowił promyk nadziei w rozpaczliwych chwilach na froncie. Dzięki orędownictwu działaczki na rzecz praw obywatelskich Mary McLeod Bethune i wsparciu Pierwszej Damy Eleanor Roosevelt, rząd Stanów Zjednoczonych przydzielił batalion Kobiecego Korpusu Armii Stanów Zjednoczonych, dowodzony przez major Charity Adams Earley, aby rozwiązać ten problem. 6888. Centralny Batalion Pocztowy składał się z 855 Afroamerykanek.Jednostka, której powierzono ważne zadanie &nbsp;Wysłana do Anglii w lutym 1945 roku, miała za zadanie dostarczyć siedemnaście milionów zaległych przesyłek w ciągu sześciu miesięcy, stając się jedyną jednostką wojskową złożoną wyłącznie z czarnoskórych kobiet, która służyła za granicą. Motto „kiedy nie ma poczty, są niskie morale”, które zostało wspomniane w filmie, motywowało jej członkinie do pracy na trzy ośmiogodzinne zmiany, siedem dni w tygodniu, w przerażających warunkach. Nieogrzewany, wilgotny, pełen szczurów magazyn, w którym pracowano, był tylko jedną z przyczyn ich trudnej sytuacji.Walka z dyskryminacją &nbsp;Reżyser filmu, Tyler Perry, chciał podkreślić skomplikowaną sytuację czarnoskórych kobiet, które na co dzień spotykały się z dyskryminacją i rasizmem w armii amerykańskiej. W jednej z emocjonalnych scen filmu bohaterka major Adams Earley mówi: "Wiem, że toczymy wojnę, ale nasza wojna zaczyna się od bycia czarnoskórą kobietą. Walczymy na każdym froncie". &nbsp;Przed wysłaniem do Europy wiele z tych kobiet doświadczyło dyskryminacji podczas szkolenia, na przykład w postaci oddzielnych kwater mieszkalnych, stołów jadalnych i szkolenia z podziałem na rasy. Segregacja, a także seksistowskie i rasistowskie traktowanie przez żołnierzy płci męskiej, były kontynuowane podczas ich rozmieszczenia w Anglii. Mimo to jednostka udowodniła, że ci, którzy nie doceniali ich umiejętności, mylili się. Udało im się posortować prawie 18 milionów paczek, wykonując zadanie w czasie o połowę krótszym niż oczekiwano.&nbsp;Praca 6888 Centralnego Batalionu Pocztowego była kontynuowana we Francji po zakończeniu pracy w Anglii. Niezależnie od wyjątkowości tej historii, nie był to jedyny sposób, w jaki Afroamerykanki były zaangażowane w wysiłki aliantów podczas II wojny światowej. Na przykład - kolejne 500 kobiet służyło w armii amerykańskiej jako pielęgniarki.Rzadko wspominane wojenne doświadczenia&nbsp;Odkrywanie historii marginalizowanych grup oferuje nową, bardziej złożoną perspektywę na przeszłość, która obejmuje doświadczenia wszystkich, a nie tylko podąża za liniami często występujących narracji. Film Tylera Perry'ego przypomina nam o znaczeniu wprowadzania tych pomijanych tematów do kultury popularnej, które mają potencjał edukowania szerokiej publiczności i przyciągania nowych grup widzów.W przeciwieństwie do innych filmów wojennych, The Six Triple Eight nie pokazuje wielu scen wojennych. Zamiast tego Tyler Perry oferuje widzom historię głównej bohaterki Leny, zainspirowaną zeznaniami Leny Derriecott. Dzięki tej relacji doświadczamy frustracji i ambiwalencji czarnoskórych amerykańskich kobiet, które chciały walczyć za swój kraj, ale w amerykańskiej armii były traktowane jako obywatele drugiej kategorii.

Wojna na dwa fronty: Afroamerykanki w armii USA podczas II wojny światowej

Poland

Gedenktag an der Festung Kostrzyn 

Interview with Mathieu Billa (Bastogne War Museum)

From moving veteran testimonies to thrilling reenactments, vintage planes, concerts, and moments with actors from Band of Brothers, the event was a powerful tribute this important part of history.

Upamiętnienie zakończenia II wojny światowej – 80 lat później

Następne wydarzenia

Gedenktag an der Festung Kostrzyn

Nasze wideo

Interview with Mathieu Billa (Bastogne War Museum)

80th anniversary NUTS Weekend 2024

Blog

Dwie kobiety, które pomogły uratować tysiące istnień ludzkich w Czechosłowacji

"Sztuka zdegenerowana": Nazistowski atak na sztukę nowoczesną

Wojna na dwa fronty: Afroamerykanki w armii USA podczas II wojny światowej

Zarejestruj swoje wydarzenie na stronie Europe Remembers