Victor Ullmann

Victor Ullmann studiował w Wiedniu, natomiast gdy wybuchła I wojna światowa, zgłosił się na ochotnika do wojska. Pomimo wielkiego talentu do gry na fortepianie, Ullmann nie planował kariery muzycznej.

Po zakończeniu wojny powrócił do niepodległej już Czechosłowacji. Osiedlił się w Pradze, gdzie został dyrygentem w Nowym Teatrze Niemieckim (obecnie Praska Opera Państwowa). W tym czasie zaczął również komponować, a jego utwory były grane na różnych festiwalach w Europie. Pracował w Szwajcarii i Niemczech, z których uciekł, gdy władzę przejęli tam naziści.

Po powrocie do Pragi pracował w czechosłowackim radiu jako recenzent i krytyk muzyczny. Był również wykładowcą i korepetytorem. W jego pracach z lat 20. widać wyraźny wpływ Schönberga, u którego wówczas studiował. Później w jego karierze powstały takie dzieła jak Symfonia kameralna op. 9, Pieśń Jerzego op. 15 i Sonata fortepianowa nr 1 wykazały wyraźny rozwój jako kompozytora i niezależność od swojego mentora. Z czasem Ullmann stworzył swój własny, unikalny styl muzyczny. W 1942 roku został aresztowany i wysłany do obozu koncentracyjnego Terezin.

Był wówczas autorem 3 sonat i 41 innych utworów, takich jak opery i koncerty fortepianowe. Podczas gdy większość z tych utworów zaginęła, do dziś przetrwało trzynaście druków, które kompozytor wydał prywatnie i które zachowały się w zbiorach jego przyjaciół. W obozie Ullmann nadal miał kontakt z muzyką. Organizował koncerty, a nawet pisał recenzje wydarzeń muzycznych. W obozie skomponował 20 utworów, w tym operę „Cesarz Atlantydy”. Większość z nich zachowała się.

14 października 1944 roku został wysłany do Auschwitz-Birkenau, gdzie kilka dni później zginął w komorze gazowej.