Karl Gebhardt

W 1933 r. Gebhardt wstąpił do NSDAP i SS. W 1936 r. był głównym lekarzem Igrzysk Olimpijskich w Berlinie, a rok później, jako profesor medycyny, kierował chirurgią ortopedyczną na Uniwersytecie Berlińskim. W tym czasie został również osobistym lekarzem Heinricha Himmlera.

Po wybuchu II wojny światowej nadzorował sanatorium SS w Hohenlychen. Po zajęciu Belgii pośredniczył w kontaktach między Adolfem Hitlerem a królem Belgii Leopoldem III.

Kiedy Reinhard Heydrich, jeden z głównych sprawców Holokaustu, zmarł w wyniku zamachu w Pradze (przyczyną śmierci była gangrena), Gebhardt został oskarżony o podjęcie niewystarczających kroków w celu uratowania wybitnego dygnitarza. Aby udowodnić swoją niewinność, Gebhardt postanowił przeprowadzić odpowiednie badania w obozie Ravensbrück, który znajdował się 13 kilometrów od zarządzanego przez niego sanatorium Hohenlychen.

Eksperymenty Gebhardta polegały na łamaniu nóg więźniom, wprowadzając stan infekcji tkanek, na przykład gronkowcem złocistym lub tężcem. Aby przyspieszyć rozwój martwicy tkanek, mięśnie kończyn były miażdżone. Następnie stosowano różne leki, w tym sulfonamidy. Eksperymenty miały na celu udowodnienie nieskuteczności terapii. Aby uwiarygodnić swoją tezę, więźniarkom, którym podawano leki, nie zapewniono opieki pielęgniarskiej. Jak wspomina Karolina Lanckorońska, więźniarka w Ravensbrück, kobiety te musiały nie tylko samodzielnie zmieniać opatrunki, ale także, pomimo unieruchomienia, dbać o higienę i podstawowe ludzkie potrzeby. W ten sposób Gebhardt udowodnił, że nie ponosi winy za śmierć Heydricha.

Co więcej, eksperymenty przeprowadzono ze względu na wysoką śmiertelność rannych niemieckich żołnierzy na froncie z powodu gangreny. Z tego powodu, po konsultacji z Instytutem Higieny Waffen-SS, w rany uwięzionych kobiet wsypywano odłamki szkła, drewna lub ziemi, aby uzyskać warunki jak najbardziej zbliżone do tych panujących na froncie.

Gebhardt przeprowadzał również eksperymentalne operacje regeneracji i przeszczepu kości na kobietach osadzonych w Ravensbrück. Przeprowadzono trzy rodzaje operacji, podczas których łamano i przeszczepiano kości, a następnie pobierano paski kostne (wycinano fragmenty kości). Celem eksperymentów było zbadanie przebiegu rekonstrukcji kości i postępu ich regeneracji. Operacje były bardzo brutalne. Kości łamano młotkiem i dłutem, rany zszywano i gipsowano tylko na kilka dni, a następnie usuwano gips, by obserwować proces gojenia się ran. Operacje przeprowadzano bez znieczulenia, a eksperymenty powtarzano wielokrotnie na tych samych osobach. Jedną z najmłodszych ofiar eksperymentów Gebhardta była Barbara Pietrzyk, którą aresztowano, gdy miała 16 lat. Przeprowadzono na niej pięć operacji.

Pod koniec wojny Gebhardt został aresztowany przez Amerykanów i postawiony przed sądem na tzw. procesie lekarzy, który był jednym z procesów norymberskich. Został oskarżony o zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Amerykański Trybunał Wojskowy skazał go na śmierć przez powieszenie w sierpniu 1947 roku. Wyrok wykonano w więzieniu w Landsbergu w czerwcu 1948 roku.