Johan Niemann

Urodził się w Völlen, niedaleko granicy z Holandią. W 1931 r., w wieku 19 lat, wstąpił do NSDAP, a trzy lata później zasilił szeregi SS. Szybko został przydzielony najpierw do obozu Esterwegen, a następnie do obozu Sachsenhausen pod Berlinem. Niewiele wiemy o jego czynach w tamtym okresie. Wiadomo jednak, że w 1941 roku został przydzielony do akcji „T4” - operacji mordowania niepełnosprawnych i chorych psychicznie.

Jego kariera nabierała rozpędu. Gdy w Generalnym Gubernatorstwie przeprowadzano operację „Reinhardt”, Johan Niemann został wysłany do okupowanej Polski, gdzie powstawały nowe ośrodki zagłady. Młody esesman trafił najpierw do Bełżca, gdzie właśnie organizowano obóz II, który był strefą zagłady, czyli miejscem, gdzie znajdowały się komory gazowe i masowe groby. Niemann miał bliską relację z komendantem obozu Christianem Wirthem, co mogło być powodem przeniesienia go do obozu w Sobiborze. Tam Johan Niemann został zastępcą komendanta. Wiosną 1943 r. został awansowany do stopnia Untersturmführera (porucznika SS).

W dniu wybuchu obozowego buntu Johan Niemann był najwyższym rangą oficerem, więc stał się pierwszym celem do wyeliminowania przez więźniów. Został zwabiony przez Żydów z grupy sortującej ubrania z zamordowanych do szopy, aby przymierzyć skórzaną kurtkę, która została dla niego zarezerwowana. Kiedy wszedł do środka, Aleksander Szubajew, żydowski żołnierz Armii Czerwonej, zabił go ciosem siekierą w głowę.

Wiele lat po wojnie, w 2015 roku, rodzina Niemanna odnalazła dwa albumy ze zdjęciami, które wykonał. Wśród ocalałych fotografii znalazły się te dokumentujące działalność obozu Esterwegen, przedstawiające udział autora w operacji „T4” oraz o obozach w Bełżcu i Sobiborze. Kolekcja została przekazana do United States Holocaust Memorial Museum.