Wilhelm Keitel

Wilhelm Keitel urodził się w roku 1882 w rodzinie ziemiańskiej. Ojciec zachęcał go do kariery wojskowej. W roku 1901 wstąpił do 46 Pułku Artylerii w Wolfenbüttel, zaś w roku 1908 został adiutantem pułku. Walczył w I wojnie światowej, po czym pozostał w armii. Po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 r. uczestniczył w rozbudowie Ministerstwa Obrony Rzeszy. W roku 1938, gdy jego zadania przekazano nowoutworzonemu Naczelnemu Dowództwu Wehrmachtu (OKW), generał Keitel został mianowany jego szefem. Odpowiadał rangą ministrowi obrony, jednak nie dowodził samodzielnie żadnymi oddziałami. Podczas II wojny światowej brał udział w tworzeniu wszystkich planów wojennych i był bezwzględnie lojalny wobec HItlera. W czerwcu 1940 r. podpisał zawieszenie broni z Francją, a wkrótce potem został awansowany na feldmarszałka. Choć początkowo sprzeciwiał się uderzeniu na Związek Radziecki, zapewnił wydanie rozkazów które łamały prawo międzyanrodowe i dzielił odpowiedzialność za wojnę na wyniszczenie prowadzoną na wschodzie. Po samobójstwie Hitlera Keitel udał się do wielkiego admirała Karla Dönitza, który 5 maja 1945 r. pod Flensburgiem stworzył rząd Rzeszy. 8 maja niemiecka delegacja wraz z Keitlem udała się samolotem do Berlina, gdzie w radzieckim sztabie podpisali bezwarunkową kapitulację niemieckich sił zbrojnych. W listopadzie 1945 r. Keitel stanął przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Został skazany na śmierć za zbrodnie przeciwko ludzkości i stracony 16 października 1946 r.