In maart 1942 werd op de BBC-radio een oproep gedaan aan burgers om vakantiefoto's in te sturen die ze hadden gemaakt tijdens hun vakantie in Frankrijk vóór de oorlog. Het publiek werd verzocht foto's te doneren van alle plaatsen in Frankrijk om te voorkomen dat de beoogde landingsgebieden de aandacht zouden trekken. Familiefoto's van groepen van alle leeftijden hielpen de helling van het strand in te schatten. Een kiekje van een baby die op het zand zit terwijl een vrouw in zee waadt, gaf een waardevolle indicatie van de helling van het strand onder het water. Veel van deze foto's worden nog altijd bewaard door het Imperial War Museum (oorlogsmuseum van het Britse Rijk), zoals die van een groep Franse burgers op het strand van Arromanches-les-Bains en een ansichtkaart verstuurd vanuit Rue de Bayeux in Caen. Mary Harpem herinnerde zich dat ze naar de Notre Dame-school in Frankrijk werd gestuurd en drie weken in een klooster in de buurt van Arromanches verbleef, waar ze foto's van haar vriendinnen nam met een Brownie-boxcamera. Een van deze foto's doneerde ze na de oproep.
In 1944 waren meer dan tien miljoen foto's verzameld. Samen gaven deze een veelomvattend beeld van de stranden in Normandië, inclusief de hellingen, het terrein en de getijdenomstandigheden. Professor John Bernal werd ingeschakeld om veel van de informatie te evalueren en een gedetailleerd overzicht van de geologische en topografische informatie op te stellen. Aan de hand van deze informatie kon het meest vergelijkbare strand in Groot-Brittannië worden gekozen voor de landingsoefening. Brancaster Beach in Norfolk bleek vrijwel identiek. Het strand vormde een waardevolle bron voor de loodsploegen die metingen verrichtten op echte stranden en deze toepasten op lokale replica's van de kustverdediging. Ansichtkaarten, gidsen en havenkaarten waren allemaal van grote waarde en hielpen de codebrekers op Bletchley Park, het Franse verzet en inlichtingenofficiers die per parachute in Frankrijk landden.