De Slag om het Huertgenwald

Met de landingen in Normandië openden de westelijke geallieerden het door Sovjetleider Stalin zo lang gewenste tweede front tegen Duitsland. De Duitse troepen leden zware verliezen en moesten zich geleidelijk terugtrekken uit Frankrijk en België. Ze verschansten zich achter een gordel van versterkingen langs de westelijke grens van het Reich, die in Duitsland bekend stond als de Westwall. De geallieerden noemden deze verdedigingslinie de Siegfried Line, naar een vergelijkbare verdedigingslinie uit de Eerste Wereldoorlog. Op 12 september 1944 staken de eerste Amerikaanse troepen de Duitse grens over bij het dorpje Roetgen, net buiten Aken. Maar vanwege bevoorradingsproblemen en het mislukken van een omtrekkende beweging via Nederland (operatie Market Garden) kwam de geallieerde opmars naar de Rijn tot stilstand. De Duitse strijdkrachten, die tijdens hun terugtocht vanuit Frankrijk enigszins in verwarring waren geraakt, zagen kans zich te hergroeperen. Het thuisfront werd gemobiliseerd en gemilitariseerd, waar nodig door middel van terreur en onderdrukking. Het Huertgenwald bestond uit dichte bossen, kale heuvelruggen en diepe kloven. In de herfst en de winter maakten zware regen- en sneeuwval en het ontbreken van wegen het gebied moeilijk begaanbaar, zowel te voet als gemotoriseerd. Niettemin trokken de geallieerden dit woeste en onbekende terrein binnen om hun opmars naar de Rijn mogelijk te maken. De slag woedde voort van midden september 1944 tot midden februari 1945 en eindigde met een geallieerde overwinning, zij het ten koste van zeer veel doden en gewonden aan beide kanten. Voor de Amerikanen was het woord Huertgen, met de klank huert (hurt = pijn), dan ook synoniem voor dood en verminking.