Slag om de Ardennen - Het laatste grote Duitse offensief

Eind 1944 moesten de Duitse troepen zich op alle fronten terugtrekken. In het westen hadden de geallieerden Parijs bevrijd en waren ze Duits grondgebied binnengetrokken. In het oosten rukten de Sovjettroepen meedogenloos op. Ondanks deze ontwikkelingen weigerde Hitler zijn nederlaag toe te geven. Vastbesloten om het initiatief terug te winnen, bedacht hij een ambitieus plan om het tij van Duitsland in het Westen te keren en zette alles in op een grootschalig winteroffensief.

Het doel van Duitsland was gedurfd: door het dichte Ardennenwoud breken, de rivier de Maas oversteken en Antwerpen innemen - een kritiek bevoorradingsknooppunt voor de geallieerden. Succes zou de Britse en Amerikaanse legers uiteenrijten, hun gelederen in wanorde brengen en hen dwingen om te onderhandelen. Dit zou Duitsland in theorie in staat stellen om zijn resterende middelen te concentreren op de oprukkende Sovjets in Oost-Europa.

Om ervoor te zorgen dat het plan zou slagen, waren geheimhouding en verrassing cruciaal. Hitlers troepen verzamelden stilletjes troepen en uitrusting onder het mom van defensieve operaties en gaven de missie met de codenaam Wacht am Rhein. Timing was alles, en het offensief was zo gepland dat het slechte weer, dat meestal heerste tijdens de wintermaanden, de superieure geallieerde luchtmacht aan de grond zou houden.

Een verrassingsaanval voor Kerstmis

Op de mistige ochtend van 16 december 1944 lanceerde de Duitse Wehrmacht een verrassingsaanval, waardoor de geallieerde troepen onvoorbereid werden. Met overweldigende kracht doorboorden de Duitsers de geallieerde linies, waardoor de beruchte "uitstulping" in hun verdediging ontstond waaraan de slag zijn naam te danken had. De beginfase werd gekenmerkt door snelle opmars en zware geallieerde verliezen, waarbij Duitse troepen sleutelposities veroverden en chaos zaaiden onder de geallieerde gelederen.

Ondanks de eerste schok kwamen de geallieerden snel weer bij elkaar. In Bastogne in België weigerde de 101ste U.S. Airborne Division, omsingeld en in de minderheid, zich over te geven en hield stand tegen herhaalde Duitse aanvallen. Bij St. Vith boden eenheden van het VIII Corps van de VS een standvastige verdediging, vertraagden de Duitse opmars en verstoorden de tijdlijn van hun invallen. Soortgelijke weerstand werd geboden bij Elsenborn Ridge, waar Amerikaanse troepen zware verliezen toebrachten aan de Duitse soldaten. Deze kritieke vertragingen stelden de Geallieerden in staat om zich te hergroeperen en een tegenoffensief voor te bereiden.

De beslissende tegenslag aan het Westelijk Front

Begin januari 1945 was de Duitse opmars tot stilstand gekomen en lanceerden de Geallieerden een tweeledig tegenoffensief vanuit het noorden en zuiden. Dankzij superieure logistiek, versterkingen en de uiteindelijke opklaring van het weer kon de geallieerde luchtmacht de Duitse bevoorradingslijnen en troepen verwoesten. De meedogenloze tegenaanvallen dwongen de Duitse soldaten om zich terug te trekken, waarbij ze enorme verliezen leden in mankracht en uitrusting.

In februari 1945 waren de Duitse troepen teruggedrongen naar hun oorspronkelijke posities. De mislukking van dit offensief putte de resterende Duitse middelen in het Westen uit, waardoor ze niet in staat waren om nog een grootschalige aanval uit te voeren. De Geallieerden hervatten hun opmars, steken in maart de Rijn over en dringen dieper Duitsland binnen. Voor Hitler was de Ardennen-gok een catastrofale mislukking, het verspillen van belangrijke middelen in een vergeefse poging om de loop van de oorlog te veranderen. Binnen enkele maanden zou het Derde Rijk instorten en de Tweede Wereldoorlog in Europa eindigde in mei 1945 met de overwinning van de Geallieerden.